Zoals de titel al zegt zaten wij vandaag in en om ons hotel. Relaxen en uitzoeken wat we nog gaan doen en waar we nog heen willen. Morgen toch nog naar Kratie. Ben benieuwd!

Wat kan ze toch lekker slapen, mijn liesje. Maar 8.00 is toch echt opstaan! Tegen negen uur lopen we naar beneden om van het goede ontbijt (inclusief!!) te gaan genieten. Aangezien ik nog maar n paar dollars in de portemonnee heb is er de noodzaak om flappen te tappen. We lopen ons straatje in, tuktukdrivers negerend, vinden er een, maar die doet t niet. Dan maar die in het grote Cambodianahotel. Ook niet….:-( Dan maar ergens 1 bij de pencilmarket… Bah! Die kunnen we niet vinden! Grmmmblll… Uiteindelijk bestellen we een tuktuk voor 12$ om ons naar Tuol Sleng en Choeung Ek te brengen… Hij zal ook weer stoppen bij ATM’s…. Maar ook daar weer geen geluk..

(Liezl) de tuktuk chauffeur koopt tijdens een van de ATM stops de welbekende stofkapjes voor ons, want het gaat een lange rit worden zegt hij.

Geheel incognito rijden we eerst naar de Tuol Sleng gevangenis, dat voor het Pol Pot regime een school was. We kijken in de lokalen/verhoor (martel) kamers. Blok A (eindstation als je in de -ook wel s-21- gevangenis zat).
Elke ruimte heeft ongeveer dezelfde opstelling; een gestript bed in het midden, een metalen doos en een metalen staaf met slot op het bed en links aan de muur een uitvergrootte foto van hoe de kamers werden aangetroffen toen de Khmer Rouge waren vertrokken. Op die foto’s zijn de lichamen per kamer te zien, verminkt en in staat van ontbinding.

Je kon wel aanvoelen dat dit geen vrolijke blog wordt.

Continue reading →

Grrrmmmbbll, ik wist niet dat me dit ooit nog zou overkomen. Wellicht ook wel. Iedereen groeit en wordt ouder…., maar toch… Aan de ene kant ben ik, en dit is ook een persoonlijk relaas, wel een basic backpackerish reisfiguur…, maar godsamme, wat erger ik mij aan alle newage backpackers die ik nu tegen kom. Als je luistert naar de crap waar ze t over hebben…. Dat ze met zoveel overgave hun enthousiasme (welke ik toch ook heb?) aan elkaar overdragen… Ik voel er ook geen voldoening in om mijn ervaringen over deze landen aan deze jongeren door te geven. Al doe ik het natuurlijk wel…., af en toe. Ben ik het ontgroeid? Nee toch? Hippies behoren bij mij sowieso tot de laagste kaste… En dan zeker die Britse! Suffe sieradenmakertjes, of Khaosoan haarvlechtertjes… Brrrr…. Maar ben ik dan decadent geworden? I hope not!! Komt t omdat ik met mijn partner en lover op reis ben? Dat misschien…. Ik ben bang dat de prijzen van alcohol een permanente fixatie kunnen hebben in je geheugen. Alles wat daar van gaat afwijken is een belediging van hoe het vroeger beter was… Nee, wellicht heb ik Z-O Azië wel gezien, of zo…. Al staat Indonesië nog wel op mn lijstje….. Ik haal m’n schouders maar op, drink nog maar een biertje en filosofeer verder…

Tegen 7.30 word ik wakker. Dat Liesbeth nog niet wakker is, is een wonder. Ik hoest eerst mijn longen schoon want, verkouden als ik ben, het zit niet meer direct in mijn voorhoofdsholtes, maar in mijn longen. S avonds ga ik slapen met een irritante kriebelhoest, die, hoe platter ik ga liggen afneemt. Echter, s ochtends hoest ik alles los, alsof ik een zware roker ben…. Bah! Ik rook al bijna twee weken geen sigaar! Tegen 9.00 gaan we aan het ontbijt en daarna lopen we naar het National Museum, de irritante tuktukdrivers negerend. Die ruiken heus wel dat je uit een duur hotel komt… Ik begrijp ze wel…, maar ook weer niet. Luisterrrrr! NEE, niet vandaag! Mogge misschien? Ok? (Fuckers) En dan lopen of rijden ze nog steeds een end met je mee…

Bij het Royal Palace aangekomen blijken de tuktukdrivers niet te hebben gelogen. Hij gaat pas om 14.00 weer open. Eerst het National Museum dan maar, wat er direct naast ligt.

Bij de ticketoffice zit een vrolijke ‘no legs’ die een geplastificeerd papier overhandigd waarin waarschijnlijk staat hoe hij aan zijn fysieke manco komt. Hij vindt mijn moustache mooi, dus schud ik hem de hand. Angkhoen man! En nee, sorry, ik hoef geen boek…
Misschien moet ik maar een aparte broekzak hebben vol met Riels (dat is Cambodjaanse currency, de rest wordt voornamelijk in $$ betaald), om deze stumpers maar eens af en toe wat in de bestaande ledematen te duwen… Ik betaal 10$ zodat Liezl en ik het museum in kunnen. Liesbeth geniet intens van de schoonheid van de Khmergeschiedenis en de architectuur…

We scharrelen zo wat door het museum dat rondom een prachtige binnentuin, met visvijvertjes ligt. Aan het eind van onze tour gaan we zitten en bespreken wat we eventueel verder nog willen doen deze reis… Waarschijnlijk skippen we Kratie omdat de reistijd heen (en ook weer terug) 7-8 uur in de bus is… Kampot en Sihanoukville dan? We hebben het er nog over… Nu eerst naar Psar Tmei, ik geloof dat dit de markt is waar Nool en ik ook waren. We proberen er eerst heen te lopen, maar een tuktukdriver wil het wel doen voor n $.

Daar aangekomen lopen we tussen juwelen, zilver, goud, nylon kleding, nepmerken en typisch Cambodjaanse groenten en fruit, zeevruchten en vlees…. Wat n geuren… Het was echter niet de markt die ik bedoelde, dus bezoeken we morgen, naast Tuol Sleng en Choeng Ek, de Psar Russei… Hierna nemen we een tuktuk naar het Royal Palace, alleen bleek Liezl, met haar blote schouders, niet goed gekleed….! Bah. Eerst maar naar het hotel dan. Hier kleden we ons om en gaan beneden zwemmen. Heerlijk hoe dit afkoelt! Al lijkt de klamme hitte in Phnom Penh tegen te vallen tov Siem Reap. Kwart voor vier hakt Liesje de knoop door en gaan we nogmaals naar the Royal Palace, irritante tuktukdrivers negerend… Binnen de muren bekijken we de Siver Pagoda. Niet omdat zij zilver is, maar omdat de vloer wel uit meer dan een ton aan zilver bestaat! Binnen deze Pagoda staan tig aan andere Boeddhabeelden, waaronder de bekendste, een Boeddha van 90 kilo aan goud met wel 100 diamanten… Wat een decadente display! En we mogen er geen foto’s van maken!

Na de Pagoda scharrelen we nog wat rond en gaan vervolgens naar buiten. We lopen richting het museum, want daar kon je wel op n terrasje zitten. Tegenover een goede doelenorganisatie (Friends), waar Liesje later haar teennagels laat lakken, drinken we een paar biertjes en eten fresh springrol…

Na het nagellakken gaan we op zoek naar een speciaal restaurant, iets van Daughters of Cambodia, maar dat is niet te vinden… Helaas vindt Liesbeth het eerste tentje waar we fresh springrol aten niet ok, dus gaan we eten bij dezelfde organisatie als van de nagellak: Friends…. Wederom voor een goed doel, zo willen de posters en infoblaadjes beweren…;-). In Cambodja heb ik nog niet goedkoper gegeten, als dat ik eerder wel dacht… Cambodja is duur geworden (of ik decadent…..bah!).

Op tijd worden we wakker; de bus vertrekt om 8.30 maar ons is gezegd om 7.30 klaar te staan voor onze eerste busje dat ons naar het busstation zal brengen. Okeuj. Daar zitten we dan, ontbijt besteld, om mee te nemen, en aan een kop thee. Het is 8.10 als ons busje eraan komt. Het interieur heeft overal stootkussens dat nog het meest weg heeft van een psychedelische chesterfield bank. We pikken her er der wat mensen op en het is tegen 8.30 als we stoppen bij het busjesverhuurkantoortje. We moeten 10 minuten wachten. Dan komt er een ander busje waarop we moeten overstappen. Maar. Dat busje zit al vol? Ze weten ons en onze baggage erin te proppen en hoogst ongemakkelijk rijden we verder. Over hobbelige wegen. We komen aan bij een loods waar wat bussen staan opgesteld en we stoppen bij de bus dat van roest en duct tape aan elkaar lijkt te hangen. Ik zie de twee Koreaanse omaatjes verschrikt kijken. Ze laten hun tickets zien aan de chauffeur en zoiets zeggen als: “is THIS OUR bus?!” Eerlijk gezegd, ik denk hetzelfde. Help. We gaan aan boord, de tassen zijn reeds ingeladen en blokkeren daarmee de enige andere uitgang.
Deze bus is versierd met marmer imitaties. Ja, dat heeft een bus nodig, marmer imitaties. En een bloemetjes behang dat niet zal misstaan in menig jaren 70 interieur.
Tegen 9.15 vertrekt onze bus.
We hobbelen door de restanten van Siem Reap. Vannacht heeft het nog goed geregend, de wegen zijn niet alleen hobbelig, maar vooral ook nat. Mijn naïeve ik had zich voorbereid op een reis over primitief snelwegachtige wegen, nou, niks van dat alles. Ik kom er al snel achter dat deze reis meer zal duren dan de beloofde 7 uur. Wat dacht je van 9 (negen) uur hobbelen over rode modderwegen met gaten zo diep dat er met gemak wat Cambodjaanse t-shirts verkopende vrouwtjes uit kunnen opduiken (tee sheer madaaaaaaaam, only tree dollaaaaaah) Maar dat doen ze niet. Maar het kan.
Enfin, ik duik in het boek dat me door Miriam en Anita is aanbevolen, Chris probeert nog wat te slapen terwijl de lokale bevolking op deze reis zich vergaapt aan het videosysteem en de daarop afgespeelde karaoke en speelfilms. Echt, ze vinden het geweldig.

Tegen 12 uur stoppen we bij een… Loods/restaurant. Hier kunnen we wat eten en een sanitaire stop maken. Het eten is karig en voor westerlingen kennelijk zo aan de prijs dat we de zakjes cashewnoten demonstratief weer terughangen. Dan maar de sanitaire stop. Ik loop over een bruggetje richting “Women” en dan wordt het een soort spelletjesshow; “wat zit er achter deurrrr nummerrrrr eeeeennnn!” Brrr. Vies gat in de vloer. Ik ga voor deur nummerrrrr tweeee. Hmmmm.. Nee, ik pas deze ook. Drie dan? Hurk toilet met vreemde sporen, nee bedankt. Nog vier deuren te gaan. Waar andere stops me uiteindelijk een “gewoon” toilet opleverden, moet ik het toch gaan doen met de hurk variant. Ik roep Chris erbij, zodat hij als Annie mijn tasje kan vasthouden, hij geeft me nog tips en ik trek deur nummerrrrr zes open. Daar gaan we. Let wel. Ik houd mijn plas al enige tijd op dus dit is best spannend ik denk terug aan mijn buitenspeel avonturen en ik blijk een wedergeboren sqatter te zijn. En dat ik mijn slipper ook als mijn territorium markeer is geen probleem. Zo! Klaar! We kunnen weer verder
De wegen worden er ondertussen niet beter op en af en toe lijkt het meer een boot dan bus waarin we zitten.

En zo varen we richting Pnomh Penh, ik lees het boek uit, pink een traantje weg en ondertussen wordt de bus gewassen om enigszins schoon de stad in te rijden, het oog wil ook wat.
Bij de bus terminal hoeven we niet te zoeken naar een rit, de chauffeurs van de Cambodjaanse variant van tuktuks dienen zich in grote getale aan. We rijden door Chinatown richting King Grand Boutique, ons hotel voor de komende 3 nachten. We worden verwelkomd met een fris drankje, opfrisdoekje en wifi wachtwoord. We zijn meer dan tevreden.
We droppen onze spullen op een prima kamer en inspecteren de 7e verdieping, een leuk rooftop zwembadje en mooi uitzicht.

We eten om de hoek maar zijn niet onder de indruk, lopen nog door het park vlakbij het hotel en tegen 22.00 zijn we weer op de kamer. Morgen gaan we de stad in om het Royal Palace en National museum te bekijken.
Trusten!

We staan vanochtend tegen 7.45 uur op en verschijnen op het ontbijt tegen 9.30. Ik haal eerst de was op die ik gisteren heb ingeleverd. Hierna gaan we naar beneden en nemen beiden een baguette. Ik met scrambled eggs, sausage en bacon, Liezl met BLT (Bacon Lettuce Tomato). Ze hebben hier net zulke fijne koffie als die ik zelf zet. Heerlijk! Ik bestel er twee . Terwijl ik de blog aanvul met foto’s, regelt Liesje een fijn hotel in Phnom Penh, waar we morgen heen gaan. Een hotel met een zwembad. Drie nachten voor 94€. Aan de prijs, maar we hebben schijnbaar wat luxe nodig (en dat vind ik ook niet erg, we hebben er hard voor gewerkt! ). Ik regel een aan de straat (het is trouwens helemaal geen straat, maar nog steeds (!!!) sinds 2005 een dirtroad van rode smurrie waar je om de plassen door de modder heen springt) een tuktuk die ons voor 20$ een dag rondrijdt. Met als verste doel voor vandaag: Bantey Srei (hier was ik in 2009 al eerder met Nool).
We vertrekken richting Park Angkhor, nu van een andere kant. Bij Bantey Kdei komen we ongeveer het park binnen, dus doen we hier ook een stop. Ook hier is het weer heerlijk warm, dus is m’n tanktop in n mum van tijd nat. Bantey Kdei is een kleinere versie van Preah Khan, maar met een toegangspoort met van die koppen zoals Bayon.

We sjokken naar weer een ruïne en maken mooie foto’s. Deze ruïne stamt ongeveer uit 928 na Christus. Na een aantal “missmiss en sirsir dames” te hebben teleurgesteld gaan we met de tuktuk op weg, 26 km buiten het gangbare Angkhor circuit. We drogen lekker op en rijden door ruraal Cambodja. Mooi hoor!

na verloop van tijd komen we aan bij de tempel die er totaal anders qua entree uitzag zoals Noëlle en ik hem gezien hebben. Wij kwamen in 2009 aan en liepen meteen als het ware de tempel in. Nu hadden ze er een soort van smaakmaker, met goed georganiseerde souvenierskraampjes enzo aan vast geplakt en moest je ook eerst nog wel een endje lopen vanaf de weg…

we beschouwen het fijne beeldhouwwerk en lopen na een half uur oid (het is geen groot complex!) terug naar mr. Mole, die ligt te pitten in z’n tuktuk. Ontwaakt wrijft hij in z’n ogen en krabt aan één van zijn moedervlekken waar enorme haren uitgroeien. We rijden rustig aan terug naar Angkhor. Daar aangekomen bezoeken we East Mebon. Een tempel voornamelijk opgebouwd uit vulkanisch gesteente, met veel, nog originele olifanten sculpturen op de hoeken van het complex.

Zoals jullie zien: geen foto’s van olifanten (daar heb ik schijnbaar alleen gopro opnames van gemaakt). Na East Mebon bezoeken we een lieve kleine tempel, waar de natuur zich ook meester heeft gemaakt over de glimlachende gezichten: Ta Som.

Hierna rijden we terug via de Northgate terug Angkor Tom binnen (met als centrum Bayon)…

Ik maak n gopro filmopname vanaf the Nothgate tot en met de halve loop om Bayon, richting southgate. Vlakbij de Southgate zitten weer aapjes, leuk voor een opname We worden bij Angkhor Wat uitgezet en lopen de halve km tot 1 km naar de Wat. Helaas komen we geen mannetje in uniform tegen, die ons uitleg zou kunnen geven over Anghkor Wat (wat Liesje wil), maar alleen niet geüniformeerde Cambo’s bieden zich aan. En dat wil Liesbeth niet. Dan maar info halen uit de LP. We mogen nu eindelijk wel naar boven, aangezien Liesbeth zich in haar Nikaap gewurmd had. Boven was er een verkoelend briesje. Dit was al n voorteken dat het later lekker zou gaan regenen. Na een klein uur zijn we weer bij Mr Mole en rijden we terug naar HSH. Ik betaal hem zijn 20$ + 10% fooi. We douchen, kleden ons om. En ik regel nog twee bustickets voor Phnom Penh. Dat wordt morgen een lange zit! We eten in Pubstreet en nemen later nog een voetmassage. Het regent!!! We nemen de tuktuk terug en gaan naar bed.

Jullie merken het al, nog geen foto’s bij de vorige blog. Wifi in Cambodja is zo traag als schildpaddensex… Leuk om te zien, maar zelf word je er niet warm of koud van
Vanochtend vroeg opgestaan. Mijn darmen lijken weer ok. Joepie! Nu mijn hoestje en snotterigheid nog… Liesbeth ziet niet uit naar een fietstocht, maar stemt toch in om de tocht naar Angkor Wat te fietsen. Het is bedrukkend warm. Misschien 28 graden, maar een luchtvochtigheid van een sauna, doet het ademen zwaar gaan en je overal doen zweten. Op het eind vd dag leek ik wek zo’n doekje wat rechts naast de kraan op het aanrecht ligt: nog nat van een vorige wis en stinkend omdat ie er net te lang ligt… Bah!
We ontbijten en gaan, na het inleveren vd was (ik had al fietsen op de hoek gehuurd voor 4$) en het bijpompen vd banden bij de fiets- (cq) wifi shop, op weg naar Angkor. Nog even pinnen, tickets laten zien en zuchtend achter Liesbeth aan fietsen….
In een paar minuten parkeerden we onze fietsen bij Angkor en liepen de brug over.

Op naar Angkor Wat!

We sjouwen wat rond en zien prachtige bas reliëfs welke mbv een gids, die zich meerdere malen aanbood, toch wat duidelijker zouden zijn geworden… Het is warm!!!

Liesbeth is de hitte en de betuttelingen bij de tempels beu en wil Ankor Wat uit… Helaas! We konden deze x naar boven, via n houten, niet zo stijle trap, maar door betuttelingen mocht Liesbeth niet. Wat n stelletje fokkers! Ik hou vast aan mijn unieke ervaringen uit 2005, toen alles nog niet zo toeristisch en georganiseerd/gerestaureerd was…. Liesbeth en ik sjouwen nog wat rond door de uitgebreide vertrekken met droge zwembaden en maken wat foto’s en gopro opnames. Liesbeth maakt nog n apart schouwspel mee waar een klein meisje haar hoofd krijgt kaalgeschoren door monniken en daarna gezegend wordt. De hele familie is blij.

Buiten de Angkhor Wat, maar nog wel daarbinnen (? ) drinken we wat bij numbaah 6… “We willen niks kopen, echt niet, ook geen ansichtkaarten (die dingen verstuur ik sinds de uitvinding van het internet toch niet meer), geen jingeljangelfluitje, t-shirts, lelijke olieverfschilderijen met zonsondergangen boven Angkhor…., Please sihr…., cool drink sihr…. Nohoooooo! Nou, een biertje is wellicht lekker…. How much? 2$? Nono, 1$! Ok? Ok…..” En zo sjouwen we weer terug naar onze fietsen. We fietsen n eindje naar Phnom Bakheng, een berg met daar bovenop een tempel van waar je een prachtig uitzicht hebt over Angkhor en Angkhor Wat.

We bekijken de southgate nog eens van dichtbij en fietsen dan terug. Ik eet nog een noodlemaaltijd bij een stalletje…
Hierna fietsen we terug naar het hotel. Douchen en relaxen op bed… Tegen half zeven gaan we naar Pub Street en Psar Chaa en kopen nog wat zilverwerk. We eten weer in Cambodian Soup…

Ik heb de nacht goed doorstaan. Ik blijf maar gewoon slikken om alles rustig te houden. Ook ors slikken… Goed, dat terzijde. Vandaag gaan we Angkor bekijken…
Ik bestel bij de receptie een tuktuk voor een dag en betaal 20$… Dat was ooit goedkoper (;-)) en rijden, na een ontbijt van pannenkoeken naar Angkor. Eerst ergens pinnen! We stoppen op de avenue de Charles de Gaulle bij een bank, waar ik 120$ pin. Je moet 5$ betalen om dit te mogen…, ik zet vraagtekens bij mijn ing betaalpakket….
We rijden tot de plek waar je 40$ pp af moet geven voor de toegangskaart van 3 dagen Angkhor…

Twee prachtige pasfoto’s later stappen we weer bij noname in de tuktuk-alike. We tonen onze verse ID kaarten aan de toegangsdame en tukken dan het Angkor terrein op.
Eerst langs publiekslieveling Angkor Wat, maar deze bewaren we voor later. We starten bij de south gate. Hier lopen we over een brug met slangvasthoudende mannetjes als brugleuning. Vele koppen zijn vroegah eens gejat en nu dan gerestaureerd. Detail: een paar van die koppen kwamen we begin juni nog tegen in museum insel hombroich. Jatters. We schieten wat foto’s, spotten wat aapjes op de poort en gaan verder. Noname staat op ons te wachten en we tukken naar Bayon, het centrum van Angkor Tom.
Man! wat is het klam vandaag. Het zweet gutst mie tussen de tittn (dat hoorde ik een, niet nader te noemen, collega eens zeggen en vind ik nu wel een toepasselijke strofe). Oké, Bayon. Veel Chinezen, want we zitten net achter een touringcar aan. Ze maken gretig gebruik van de fotoshootlocatie en wij lopen constant door beeld, achja.
Bayon is een wirwar van trappen en stenen met af en toe een bewierookte nis. In het donker van zo’n nis krijg ik wierook stokjes in mijn hand geduwd totdat ik duidelijk maak dat ik niet bij de groep Chinezen voor me hoor. Dat scheelt weer. Ze steken de stokjes overigens aan voor Boeddha, denk ik. Het zou ook Vishnu of Brahma kunnen zijn. Ze aanbidden hier van alles. Ik doe mijn best me erin te verdiepen, maar ik hou de tel niet meer bij.
We lopen verder en onze tuktuk chauffeur (die ik eerder al noname noemde, omdat hij bij mijn vraag wat zijn naam is, zoiets antwoordde) heeft ons al met zijn haviksogen gespot en tukt op ons af.
Op naar Bapuon. Een gerestaureerde tempel waar ik met mijn shorts en waayyy too sexy voorkomen niet naar binnen/boven mag. Chris wel. (Oplettende lezer merkt het, Liesbeth is achter het toetsenbord gekropen). Ik wacht beneden op mijn Indiana Jones, terwijl hij voor de derde keer in zijn leven deze tempel trotseert (misschien lieg ik nu een beetje, maar dat mag Chris weer redigeren). Deze gerestaureerde versie bevalt hem het minst. Ik schijn niks gemist te hebben en we lopen verder, nog even een toiletbezoek (alles onder controle!) en we gaan weer verder, nu te voet door een stuk oerwoud vol enge beesten richting terras van de lepper king en ook de olifanten kregen een terras naar zich vernoemd. We lopen in tegengestelde richting, alle bordjes negerend, want dat geeft het beste gevoel. Ik krijg kraampjes in het vizier maar ze weten me als de beste weg te jagen. “g0000d plice, madaam! I have big siize too!” Uh, ja, oké, doeiii. Schreeuwers. Een fles water kan er nog vanaf en we rijden naar Preah Kan. Hier koop ik toch twee big size Ali baba broeken want met mijn Tomb Raider outfit kom ik ook hier, volgens de bordjes, niet binnen. Mooie tempel en ik lijk wat te wennen aan het drukkende klimaat. Het zweet verzamelt zich voornamelijk op mijn bovenlip, erg sexy, al zeg ik het zelf. Hier dezelfde aanblik als eigenlijk de hiervoor bezochte tempel en tempelachtige dingen; stenen, met mos. En bomen. En modder. Een touristenpolitie man legt ons van alles uit over de tempel, laat ons bijzondere dingen zien zoals…..ja, allerlei leuke hoekjes die je zelf niet zo snel gevonden had. En ik hoorde kikkers. Bwaaaaaaaaahhhh. Leuk. Bekijk de foto’s maar. En bedenk er veel kikker- en krijsende vogelgeluiden bij.
We kwamen een Amerikaanse architect tegen die tekeningen aan het maken was. Samen liepen we naar een tempel met Grieks achtige uiterlijkheden; zuilen. Waarschijnlijk was dit buitengebouw een bibliotheek. Ik beklim hem en heb zo een mooi uitzicht over deze tempel. Wat zijn die bomen hier enorrrrm. 200 jaar, zei de touristenpolitie me eerder. Ze groeien over en soms zelfs door muren.
Ondertussen gaat het wat sputteren en we zoeken noname weer op. Nu hebben we een grotere afstand af te leggen met tuktuk en we komen bij een vreemd landschap, iets wat ik me eerder voorstel bij Dracula. Mistig moeras. We lopen over een brug en Chris blijft maar kraaien van geluk. “Hier ben ik nog nooit geweest!” Toch wel, bleek later. Maar nu is het nat en toen was het droog. Heel anders dus. Ook hier maken we wat foto’s en bekijken we de mooi opgestapelde stenen die in een vijver fonteintje zitten te spelen. Hierna gaan we wat eten bij een door onze chauffeur aangeprezen restaurant; fish amok voor Chris en de kip variant voor mij. Lekker hoor. Met volle buikjes nog één tempel bezoeken, te weten Ta Phrom (de jungle tempel). Veel modder, veel grote bomen en glibberige stenen. Maar mooi! Af en toe zijn er borden te vinden met daarop voor en na foto’s van opruim acties. Een soort houd Angkor schoon. Ze vonden de vele stenen, lees: ruïnes niet zo toegankelijk.
De foto’s spreken voor zich, en hier komt de cliffhanger:

De foto’s komen morgen!

Welterusten voor nu!

We staan te vroeg op. Ik wilde nog wel wat langer slapen. Ook deze nacht moest ik wederom vaak naar het toilet. Bah, het is nog steeds niet over… En het leek zo voorspoedig…
We douchen en pakken de rest van onze spulletjes in sluiten de kamer af en lopen naar beneden. Eerst even afrekenen. 4 nachtjes inclusief eten/drinken en service…: 7885 baht (181€!). Ik heb nog nooit zo duur gezeten, maar vooral gegeten in Thailand. Daarentegen was het wel luxe en voor een patiënt, wel aangenaam….
We ontbijten ook nog eens duur: 9€ voor 1 club sandwich, twee thee en een cola. Maar goed, finito! We gaan met de airportbus vh hotel naar het vliegveld en zijn ruim op tijd. We checken in en registeren ons bij een een of andere free wifi en lezen zo het laatste nieuws en downloaden nog noodzakelijke apps. We boarden uiteindelijk en vliegen in een zelfde toestel als wat neergehaald is door die eikels in de Oekraïne, naar Bangkok. Hier halen we de bagage op en checken deze vervolgens weer in voor onze vlucht naar Siem Reap. Ook in Bangkok-airport scharrelen we wat rond en boarden, na het eten van western food (Burgerking!!!) in een tweemotorig propellervliegtuig dat ons naar regenachtig Cambodja brengt.

De gang van zaken op het vliegveld heb ik natuurlijk al twee x eerder meegemaakt, maar het is nog steeds lachwekkend. Langs een lange houten balie zitten ongeveer 8 in mooi uniform uitgedoste beambtes. Je wordt sacherijnig gevraagd om je paspoort in te leveren als je nog geen visum hebt (wat we uiteraard nog niet hebben) en vervolgens gesommeerd om 20$ p.p. te geven. Dit is alles nog beambte nummer 1. Vervolgens ruikt beambte nummer 2 aan het paspoort en keurt het goed. Nummer drie likt er lichtjes aan. Nummer vier plakt er een visum in. Nummer vijf schrijft de noodzakelijke dingen in het visum en maakt een leuk hartje bij. Nummer zes geeft een stempelkussen aan nummer zeven. Nummer zeven pakt het stempelkussen én de stempel en maakt het officieel en sjoelt m naar nummer 8. Hij geeft jou vervolgens het paspoort terug, met een grappige manier jouw naam uitsprekend….
Ik bedenk mij ineens: snel ff pinnen. Maar de ATM geeft alleen dollars? Maar die heb ik zelf? Wacht ff, heb ik de laatste x in Cambodja met Riels of Dollars betaald? Ik weet t niet meer…
Hoe dan ook. Het is wat regenachtig weer in Siem Reap en alles is wat modderig rood… Het hotel heeft zeker geen mail gelezen of ontvangen, want de ophaalservice is er niet… Wel werd een bekend Disneyfiguur opgehaald….

We nemen voor 7$ een taxi naar Home Sweet Home. Daar aangekomen begint het te plenzen! Nait normaal!!! Voor 10$ pn nemen we een kamer. De kamer die we kregen, was smerig, met beestjes en gaten in de vloer (en het matras was verschrikkelijk!). Dit was ik niet gewend van HSH, maar ik lag uitgeteld op bed van de buikkrampen. Liesbeth ging klagen en we krijgen vervolgens een stukken betere kamer, 1 etage hoger. Nog even de koffers omhoog slepen. De vloer is heel, het bed is zacht, er zijn geen storende beestjes (voor nu…) en er is een balkon! We rusten eerst even uit op het zachte bed. Tegen zeven gaan we naar beneden. We denken pub-street, maar de regen en mijn darmen zeggen: blijf maar zo dicht mogelijk bij het hostel. Dus eten wij bij Home Sweet Home. Liesbeth bestelt een hamburger en ik een amok chicken (in young coconut)… Ik facetime heel kort met ma en Rien want ik moet weer snel daar de kamer… Ik slik twee loperamides en een ors. Het moét een x gaan helpen! Het eten smaakt en de remedie schijnt te helpen… Nu de nacht nog door… Kijken wat we morgen gaan doen… Alles ligt aan regen en mijn gesteldheid…

Dit is nu de titel, dus jullie weten wat we van plan zijn. Fysiek is het wat rustiger bij mij, maar nog lang niet in orde… We merken het wel. Toedels!

Tsja, en nu al weer bijna zes uur later is het nog steeds rustig, dus hou ik mijn vingers gekruist. Het voelt alles ok, en zo wil ik het ook graag hebben voordat we vertrekken morgen naar Cambodja. Hopelijk houden de separatisten in Thailand zich koest… Een flauwe link naar het verschrikkelijke voorval in de Oekraïne. Wat zijn er in 1 klap veel mensen in diep verdriet gehuld! We leven enorm mee!

We staan vroeg op en tegen half negen doen wij ons ontbijt (ik maar n minimum, eerst maar eens kijken hoe alles op elkaar reageert). Ik blog en Liesbeth leest het laatste nieuws over de crash in de Oekraïne. Tegen half tien gaan we met de brommer eerst even bij de verhuurster langs om te vragen wat het ons gaat kosten als de brommer iets later ingeleverd zou worden…. We hebben tot 13.40 uur, en meer dan zoveel uur later en het zou weer de volle dagprijs zijn… Ok dan! Met de rugzak goed ingepakt en de rest vh ontbijt in een nasibak gaan we op weg naar Doi Suthep. Gelukkig had de verhuurster een eigen helm die mij wel paste. Stoerrr!! (Let even op hoe opwindend ik brommerrieden vind )

We rijden in stuk goed (aan de linkerkant en het systeem van eenrichtingsverkeer reeds onder de knie hebbend) naar Chang Mai zoo (en dus, richting Doi Suthep). Maar ergens na de zoo besluiten we om toch maar terug te keren naar CM, want de benzinemeter is wellicht wat zorgelijk. Bij een station tanken we voor 35 baht en rijden vervolgens heerlijk door de natuur, zigzaggend naar boven (goed wegdek!). We stoppen onderweg nog voor n mooi uitzicht…

Na ongeveer 10 km zijn we boven op de berg en parkeren ons brommertje tussen twintig van zijn soortgenoten, negeren zoveel als Liesbeth kan, souveniersstalletjes en lopen de eerste treden naar boven. Voor de grote naga’s (mythische slangen), die de trapleuning vormen, doen we de rest van ons meegenomen ontbijt. Lekker hoor. Colaatje er bij… Vervolgens klimmen we naar boven… Daar aangekomen is het behoorlijk toeristisch, maar wel enigszins indrukwekkend.

We doen onze ronde rondom de Wat en Chedi volgens goed Boeddhistisch gebruik zonder de 30 baht (foreigner-entree, yeah right…) en uiteraard met de klok mee. We worden nog gezegend door n monnik die ons lekker nat sprenkelt en ons verder nog een goede reis wenst. Als we nu vertrekken, zijn we op tijd terug voor de inlevertijd. We rijden heerlijk naar benee, en zijn inderdaad op tijd terug. Nu gaan we relaxed bij het zwembad. Mijn darmen voelen nog steeds ok…. Het begint te regenen…
Dan maar naar de hotelkamer. We relaxen een beetje tot 19.00 en gaan wat simpels doch zeer aan de prijs, eten in het hotelrestaurant. Het valt wat tegen, maar het vult. M’n maag en darmen zijn noch immer rustig. Mooi zo.
We bekijken het slecht gestreamde journaal uit Nederland over de vliegramp. Bah, wat een verdriet!

Na en onrustige nacht van buikkrampen en wel dus 20 maal de plee te hebben bezocht en niks dan soep te kunnen achterlaten gaan we tegen 11.00 ‘ontbijten’. Liesbeth in ieder geval. Zij bestelt een club sandwich en thee. Mijn ontbijt is thee en cola. Ik zoek op internet op wat de beste remedie is tegen deze toestand. Loperamide slikken zorgt ervoor dat de dikke en dunne darm wat gaan relaxen en dat de krampen minder worden (dus daar slik ik er later twee van) en gewoon rustig aan doen in het algemeen.
Maar er moet ook wat gebeuren vandaag. De tickets worden door de staf vh hotel uitgeprint. Daar vragen ze dan ook n euro voor. Aangezien Doi Suthep (klooster 14 km buiten CM) voor vandaag nog iets te hoog gegrepen is, besluiten we om op een brommer Chang Mai wat toegankelijker voor ons te maken. Ik loop het hotel uit en bestel bij een brommerverhuur voor 200 baht een brommer. Wel moet ik als onderpand m’n paspoort inleveren. Ik haal Liesbeth op en vervolgens begint dit avontuur. Eerst even uitproberen. Dit gaat lekker…

Het eerste wat we eigenlijk moeten doen is tanken en de achterland wat oppompen. Ik word vriendelijk geholpen door een meneer die mijn band oppompt en voor 50 baht heb ik een halve tank met brandstof. We cruisen lekker langs over de straten van Chang Mai. En let wel: links he?! We gaan nu bekijken wat we de eerste dag hebben overgeslagen, namelijk een goed bezoek aan Wat Chedi Luang. De centraal gelegen wat waar ik in 2005 ook al eens was, maar bijna alles weer van was vergeten.

Hierna cruisen we nog wat rond, halen bij de 7eleven een chicken rice soup en wat chips. In het hotel maak ik deze pap klaar en eet eerst maart weer eens wat vasts. Ik heb het gevoel dat dit wel ok is voor m’n darmen. Liesbeth bestelt loempia’s en een watermeloenshake. Na een korte siësta (en het wordt bijna donker) gaan we weer op pad. Op naar de night market! Liesbeth is weer helemaal in haar element en kan lekker rondkijken. Ze vindt weer een paar mooie items voor haar souveniervooraad en twee uur later is het voor mij wel weer genoeg geweest. Batterij is n beetje leeg

De laatste uurtjes zitten we op bed en relaxen en lezen. Ik eet voordat we gaan slapen nog wat bananen. Lijkt mij ook goed.